Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Η ζωή δεν είναι δημοσιοϋπαλληλίκι. κρίση vs γάμος



Η εταιρεία που δουλεύει μια φίλη μου έχει περάσει κι αυτή στο άρθρο 99. Έχουμε να πληρωθούμε μήνες, μου λέει, αλλά ελπίζω ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Αλλά δεν είναι αυτά τα σημαντικά νέα, συνεχίζει. Γνώρισα έναν τύπο καλό, ωραίο, τη γουστάρει και το πάνε σοβαρά.
Αυτό το "δεν είναι αυτά τα σημαντικά νέα" με έστειλε!
Αυτό τώρα τί είναι; Φαινόμενο της κουλτούρας μας; Της κρίσης; Ή απλά της απελπισμένης γκόμενας που πρέπει να παντρευτεί;
Πόσο καιρό θα περιμένει η ελληνίδα τον μαλάκα να την ταΐζει; Πόσο καιρό θα περιμένει τον μαλάκα να την ολοκληρώνει;
Πώς γίνεται να δουλεύεις 15 χρόνια σερί να έχεις μια εξαιρετική καριέρα και όλα αυτά να τα ακυρώνεις γιατί βρέθηκε ο άντρας που θα σε ζήσει;
Ξεχνάς τον τρόπο ζωής που είχες φτιάξει όλα αυτά που πάλεψες για να κατακτήσεις γιατί βρέθηκε ο άντρας οπότε οκ άραξαμε θα μας ζήσει.
2013 με 1960 καμία διαφορά;
Κουλτούρα ελληνική ή γενικώς γκομενική;
Τόσο καιρό που ξύπναγες κάθε πρωί στις οκτώ για να πας στη δουλειά το έκανες με το ζόρι; Έβριζες και μισούσες την καθημερινότητά σου και περίμενες να σου κάτσει ο γάμος ο σωστός;
Αυτή είναι η αξιοπρεπής λύση σου για επιβίωση; Και η ζωή;

Αυτό είχα στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες μέχρι που το συζήτησα με διάφορους φίλους και γνωστούς και ανακάλυψα ότι δεν είναι προνόμιο μόνο των γυναικών αυτός ο τρόπος σκέψης.
Οι άντρες, σου λέει, για να προχωρήσουν μια σχέση τώρα πια ψάχνουν για προίκα.  Γλυκά και αθόρυβα γιατί είναι ταμπού πλέον να συζητηθεί ανοιχτά κάτι τέτοιο αλλά θέλουν κάποιες εγγυήσεις που να τους εξασφαλίζει κάπως την επιβίωσή τους στο μέλλον.

Η ζωή δεν είναι δημοσιοϋπαλληλίκι ρε μαλακιστίρια. Δεν είναι να βολευτούμε και να ξέρουμε το μέλλον μας και τι θα μας τύχει μέχρι να πεθάνουμε, ναι;







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου